در برابر تو کیستم ؟

.. من در برابر تو کیستم ؟ و آنگاه خود را کلمه ای می یابی کهمعنایت منم و مرا صدفی که مرواریدم توئی و خود را  اندامی که روحتمنم و مرا سینه ای که دلم توئی و خود را معبدی که راهبش منم و مرا قلبی که عشقشتوئی و خود را شبی که مهتابش منم و مرا قندی که شیرینی اش توئی و خود را طفلی کهپدرش منم و مرا شمعی که پروانه اش توئی و خود را انتظاری که موعودش منم و مراالتهابی که آغوشش توئی و خود را هراسی که پناهش منم و مرا تنهائی که  انیسشتوئی و ناگهان سرت را تکان می دهی و می گویی : نه ، هیچ کدام ! هیچ کدام ، این هانیست ، چیز دیگری  است ، یکحادثه دیگری و خلقت دیگری و داستان دیگری است و خدا آن را تازه آفریده است هرگز ،دو روح ، در دو اندام  این چنین با هم آشنا نبوده اند ، این چنینمجذوب هم و خویشاوند نزدیک هم و نزدیک هم نبوده اند … نه ، هیچ کلمه ایمیان ما جایی نمی یابد … سکوت این جاذبه مرموزی را که مرا به اینکه نمی دانم اورا چه بنامم چنین جذب کرده است  بهتر می فهمد و بهتر نشان می دهد .

معلم شهید دکترعلی شریعتی

ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺟﺪﯾﺪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﺷﻮ ﮐﺸﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﺩﮐﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﺎﻧﻮ . ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻓﻀﺎﯼ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭖ ﺭﻭ ﭘﺮ ﮐﺮﺩ . ﺭﻭﺣﺶ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺭﻭﻡ ﻭ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ , ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﻭﺝ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ . ﻣﺜﻪ ﯾﻪ ﺁﺩﻡ ﻋﺎﺷﻖ , ﯾﻪ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ , ﻫﻤﻪ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺗﻮﯼ ﻧﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺧﻼ‌ﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﻭﻧﻮ ﻧﻤﯽ ﺩﯾﺪ . ﻫﻤﻪ , ﻫﻤﻪ ﺁﺩﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺩﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻔﺖ ﺟﻔﺖ ﺩﻭﺭ ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﯿﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﺷﻮﻥ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﺳﮑﻮﺕ ﺧﻮﺷﺸﻮﻥ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ . ﺍﻭﻧﻢ ﻣﯽ ﺯﺩ . ﻏﻤﻨﺎﮎ ﻣﯽ ﺯﺩ , ﺷﺎﺩ ﻣﯽ ﺯﺩ , ﻭﺍﺳﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﯽ ﺯﺩ , ﻭﺍﺳﻪ ﺩﻟﺸﻮﻥ ﻣﯽ ﺯﺩ . ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺯﺩ . ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﺮﺍﺵ ﻣﺜﻪ ﯾﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﻮﺩ . ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻧﺘﻬﺎ , ﻭﺳﯿﻊ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ . ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﺎﺷﻮ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻼ‌ﻗﯽ ﮐﺮﺩ . ﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﻭﺑﺮﻭﺵ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩ …

ﻫـﯿﺮﺗﺎ ﭘﺴـﺮ ﺳـﻮﺭﻧﺎ ﺩﺭ ﮐﺎﺥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺎ ﺷـﮑﻮﻩ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻠﮏ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺭﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ «ﺭﺯﯾﺒﻤﻨﺪ» ﻣﯿﺰﯾﺴـﺖ، ﻫـﯿﺮﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴـﺮ ﺳـﻮﺭﻧﺎ ﺳـﭙﻬﺴـﺎﻻ‌ﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺭﺩ ﭘﺎﺩﺷـﺎﻩ ﺍﺷـﮑﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻨﻬﺮﯾﻦ ﺷـﮑﺴـﺖ ﻓﺎﺣﺸـﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺮﺍﺳـﻮﺱ ﺳـﺮﺩﺍﺭ ﺭﻭﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻘﺘﻞ ﺭﺳـﯿﺪ، ﺑﻌـﺪ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺳـﺎﺳـﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﺷـﮑﻮﻩ ﻭ ﺍﻗـﺘﺪﺍﺭ ﺍﺷـﮑﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓـﺖ ﺳـﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﺶ ﺍﺭﺩﺷـﯿﺮ ﺑﺎﺑﮏ ﭘﯿﻮﺳـﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺷـﮑﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﺁﻧﻬﺎﺋﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺳـﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻠﮏ ﻫﺎ ﻭ ﺳـﺮﺯﻣﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﭘﺪﺭﯾﺸـﺎﻥ ﻣﯿﺰﯾﺴـﺘﻨﺪ . ﻫـﯿﺮﺗﺎ ﻓـﺮﺯﻧﺪ ﺳـﻮﺭﻧﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮﺩﮐﻪ ﺩﺭﮐﺎﺥ ﺑﺰﺭﮒ ﯾﯿﻼ‌ﻗﯽ ﭘﺪﺭﺵ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ. ﭼﻨﺪ ﺳـﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺯﻥ ﺍﻭﻟﺶ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻓـﺮﺯﻧﺪﯼ ﻧﺪﺍﺷـﺖ ﺩﺭ ﺳـﺎﻝ ﺍﺧﯿﺮ ﺑﺎ ﺩﺧـﺘﺮ ﺟﻮﺍﻥ ۲۱ ﺳـﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎً ﺩﺭﯾﮏ ﺩﻫـﮑﺪﻩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺁﺷـﻨﺎ ﺷـﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻋـﺮﻭﺳﯽ ﮐﺮﺩ. ﻫـﯿﺮﺗﺎ ﻫـﻨﮕﺎﻣﯿﮑﻪ ﺍﺯ ﺷـﮑﺎﺭ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸـﺖ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺩﻫـﮑﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪﺍﻧﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ. ﻣﺎﻧﺪﺍﻧﺎ ﮐﻮﺯﻩﺀ ﺁﺏ ﺑﺰﺭﮐﯽ ﺑﺮﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓـﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸـﻤﻪ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺁﺏ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ، ﺍﺯ ﻭﯼ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﺳـﺖ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﭘﺮﺳـﯿﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷـﺐ ﺍﻭﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﭘﯿﺮﺵ ﺧﻮﺍﺳـﺘﮕﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻌـﺪ ﻣﺎﻧﺪﺍﻧﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗـﺼﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ.ﻣﺎﻧﺪﺍﻧﺎ ﺩﺧـﺘﺮ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻗـﺪ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺸـﻢ ﻫﺎﯼ ﺩﺷـﺖ ﻭ ﺳـﯿﺎﻩ، ﮔﯿﺴـﻮﺍﻥ ﺑﻠﻨﺪ، ﺻﺪﺍﯼ ﺩﻟﮑﺶ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻫـﯿﺮﺗﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷـﺪ

ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻣﺶ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻣﺶ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺁﮔﻮﺳﺖ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻣﺶ! ﺍﺻﻮﻻ‌ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻧﻤﯽ ﺫﺍﺭﻥ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺸﻪ. ﺍﻭﻥ ﺷﺒﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﺁﮔﻮﺳﺖ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﻫﻤﺶ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺸﻢ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻮ ﺫﻫﻨﻢ ﻣﺮﻭﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ. ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﺪﻩ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭﺏ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ “ﺍﺩﻭﺍﺭﺩ ﺣﺮﻭﻣﺰﺍﺩﻩ” ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎ ﻟﮕﺪﻫﺎﯼ ﺁﺭﻭﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺘﻒ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻣﻦ ﺭﻭ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﺮﺩ. ﻣﻦ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﺨﺖ ﺍﺯ ﺗﺨﺘﻬﺎﯼ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎهﻃﺮ ﻣﺸﮑﻞ ﮐﻠﯿﻪ ﺍﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻻ‌ﺕ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ.

داستان غم انگیز به دنبال خوشبختی ﻣﺮﺩ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻣﺪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺭﻭﯼ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻧﮏ، ﺗﻮﯼ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﮕﯽ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩﺵ، ﮐﺎﺭﺗﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ، ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪ، ﮐﻔﺸﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺯﯾﺮ ﺳﺮﺵ، ﮐﯿﺴﻪ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﺗﻨﺶ، ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮﺩ ﻻ‌ﯼ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ… ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩ، ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻫﺎ، ﮐﺒﺮﯾﺖ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﺭﺍ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺁﺗﺶ ﺯﺩ. ﺩﺭ ﭘﺲ ﮐﻮﺭﺳﻮﯼ ﻧﻮﺭ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎﻥ ، ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺻﻮﺭﺗﻬﺎ ﻣﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﭘﺮﺭﻧﮓ ، ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺶ ﺳﺮﺩﺗﺮ، ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺗﺮ ﺷﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻣﯿﺒﺮﺩ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ .. ﺭﻓﺖ، ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ، ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺩﻟﺶ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺗﻠﺦ ﻣﺎﺳﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ. ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺩﻟﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﺪ، ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻣﺮﺩ ﻏﺮﻭﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻨﻮﺯ، ﻭ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ، ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ، ﻓﺎﻃﻤﻪ، ﺩﺧﺘﺮﯼ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ، ﺑﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ…

ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﮐﻔﺖ : ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﺳﺮﺗﻮ ﺗﻮﯼ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﮐﻨﯽ؟ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎﯼ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﻧﺖ ﺑﮕﯽ ﻏﺬﺍﺷﻮ ﺑﺨﻮﺭﻩ؟ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﺑﺴﻮﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻢ. ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺁﻭﺍ ﺑﻨﻈﺮ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ. ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻇﺮﻓﯽ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﯿﺮ ﺑﺮﻧﺞ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺁﻭﺍ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺑﻮﺩ. ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺭﻭ ﺻﺎﻑ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻇﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ، ﭼﺮﺍ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﮔﻨﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﯼ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺎﺑﺎ ﻋﺰﯾﺰﻡ. ﺁﻭﺍ ﮐﻤﯽ ﻧﺮﻣﺶ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺑﺎ، ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ، ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﻗﺎﺷﻖ، ﻫﻤﻪ ﺷﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻡ. ﻭﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ…. ﺁﻭﺍ ﻣﮑﺚ ﮐﺮﺩ. ﺑﺎﺑﺎ، ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺮ ﺑﺮﻧﺞ ﺭﻭ ﺑﺨﻮﺭﻡ، ﻫﺮﭼﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪﯼ؟

ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ، ﻭﺍﺳﻪ ﮐﻠﯽ ﺣﺮﻑ ﺩﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎﺭﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ . ﮐﺎﻏﺬﯼ ﺭﻭ ﺩﺍﺩ ﺩﺳﺘﻢ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮﺩﻡ

ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﭘﺴﺮﯼ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻟﺤﺎﻅ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺑﺮﺗﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﻭﻟﯽ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ .ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭﻧﻮ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﯾﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺏ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﭘﺴﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺧﺘﺮﻣﯿﺸﻪ ﻭﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﮐﻨﻪ ﻭ ﺑﻬﺶ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺭﻭ ﺑﮕﻪ . ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﻡ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻦ ﻭ ﭘﺴﺮﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯿﺸﻪ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﻋﻼ‌ﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﺵ ﺣﺪﻭﺩ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﻪ : ﻣﻦ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﯾﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺎﮎ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ ﯾﻪ ﻋﺸﻖ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﻤﮑﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭘﯿﺪﺍﺵ ﮐﻨﻢ ، ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻘﻬﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﻭﺍﻫﯽ ﺑﻮﺩ ، ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺶ ﻗﻮﻝ ﻣﯿﺪﻩ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﻪ .