سلام مرسی از همه دوستان ک ب وب ما سرزدید نگفتم من چون دوتا نویسنده خوب گرفتم

سلام دوستان من مهسا هستم از تهران و نویسنده جدید این وب

ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻮﺩﻡ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ .. ﮐﺠﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺑﯽ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﺶ ﺭﺍ ﻗﻠﻘﻠﮏ ﻣﯿﺪﻫﺪ! ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻡ ﺭﺍﺳﺘﯽ..ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺷﮑﺴﺘﯽ! ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻡ.. ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻗﻠﺒﺖ ! ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﭘﺮ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ! ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻡ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﻫﯽ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ ﺑﯿﺎﻧﺪﺍﺯﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺷﮏ ﺭﯾﺨﺘﻢ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻡ.. ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﯿﺲ ﻧﺸﺪ؟ ﺩﻟﺖ ﻧﺴﻮﺧﺖ؟ ﺍﯾﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺳﭙﺎﺭﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ.. ﺩﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ..ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﻗﻮﻝ ﻣﯿﺪﻫﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﻨﻢ.. ﺍﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺮﺍ.. ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ... ﻭ ﻫﺮﭼﯿﺰ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﺴﻮﺩ ﺑﻮﺩ..ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻦ .. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻮ ..ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﺎ ﺷﺪ.. ﻭ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﺮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﻢ.. ﻭ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻫﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﻣﯿﺪﻣﺶ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺧﺖ ﮐﺸﺎﻧﺪﻡ.. ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﻭ ﻣﻦ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﺮ ِ ﺗﻮ.. ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻋﺸﻘﯽ ﺣﺮﯾﺺ ﺍﺳﺖ.. ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﮑﻨﺪ.. ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ..ﺗﻮ ﺭﺍ..ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺎ ﻭﺷﺐ ﻫﺎﺭﺍ..ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺎﺭﺍ.. ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ...ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ...ﺩﺭﺩ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ..ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﺭﺍ.. ﺁﺭﺯﻭ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﻦ .. ﺁﺭﺍﻡ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺗﻦ..ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺡ..ﺍﯾﻦ ﻣﻦ...ﺁﺭﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﻡ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ! ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ..ﺑﯽ ﺗﺎﺏ..ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻟﺘﻨﮓ...ﺩﻟﺘﻨﮓ ﯾﮏ ﺣﺲ..ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻻ‌ ﻧﯿﺴﺖ.. ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺩﺍﺷﺖ..ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻐﺾ ﺩﺍﺷﺖ..ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ..ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺷﺖ..ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﮕﻮ ﭼﺮﺍ ﺁﺳﻤﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﯽ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﻮﺩ؟ﺑﮕﻮ ﭼﺮﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻗﻔﺲ ﺑﻮﺩﻡ.. ﺍﯾﻦ ﺩﻝ..ﺁﻭﺍﺭ ﺷﺪ..ﺭﯾﺨﺖ..ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ.. ﻭ ﺣﺎﻻ‌ ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺁﻭﯾﺰﻡ.. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺭﺍ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﺰﻧﻢ..ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﯿﺸﻮﻡ.. ﺭﻭﯼ ﺷﻤﻌﯽ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﻢ! ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﺏ ﻣﯿﺸﻮﻡ..

سلام دوستان من نویسنده جدید این وبلاگ هستم امید وارم از مطالبم خوشتون بیاد نظر یادتون نره

ﺑﻬﺎﺭ ﮐﻪ ﺷﺪ.. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩﻧﺖ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ.. ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯼ ﺑﻬﺎﺭﯼ.. ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺧﯿﺎﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﻻ‌ﻫﺎ..

ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﯾﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ  ﻧﻪ..! ﻣﻦ ﺍﺻﻼ‌ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ... ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﺍﯾﻨﺠﺎ.. ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﺩ.. ﺗﻮ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ... ﺳﺎﺩﻩ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﯼ! ﺗﻮ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺗﻠﺨﻢ  ﮔﻔﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ.. ﻣﻦ ِ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻦ ِ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ.. ﻣﻦ ِ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺯﺍﺍﺍﺭ ﻣﯿﺰﻧﺪ.. ﻣﻦ ِ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭﺩ ِ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻃﺮﺡ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ.. ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﻡ! ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻗﺼﻪ ﻧﯿﺴﺖ! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﻗﺼﻪ ﺍﺳﺖ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﺮﻭﺯﻫﺎ ﮐﻪ ﮐﻞ ﺷﻬﺮ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ِ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎ... ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ.. ﻭﻟﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎﺳﺖ..ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﺮﮐﻢ ﮐﻨﯽ..! ﻗﻮﻟﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﭽﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ.. ﻗﻮﻟﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺧﺪﺍ...! ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ِ ﮐﺴﯽ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﻤﯿﺸﻮﻡ.. ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ.. ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ...ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮﺏ ِ ﻣﻦ... ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﺭﻭﯼ ﺣﺮﻓﻢ.. ﺗﻮ ﺑﺮﻭ...ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺷﺪ ! ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﻭ.. ﻭﻟﯽ! ﺭﺣﻤﯽ ﺑﮑﻦ ...ﺭﺣﻤﯽ ﺑﮑﻦ! ﮐﻤﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺮ... . ﺩﺳﺘﯽ ﺗﮑﺎﻥ ﺑﺪﻩ! ﺭﺩ ﭘﺎﯾﯽ ﺑﺰﺍﺭ.. ﻧﺨﻮﺍﻩ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺒﺎﺭﺩ... ﻣﻦ ﻫﻨــــــــــــــــﻮﺯ ﮐﻮﺩﮐﻢ..!  

ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻧﻢ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻨﻢ... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ِ ﺁﯾﻨﻪ٫ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ.. ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺳﺮ ِ ﺭﺿﺎﯾﺖ.. ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﻕ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﯼِ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺩﺍﺭ...

ﻳﺎﺩﺕ ﺑﺨﻴﺮ بﮕﺬﺍﺭ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ.. ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺗﻨﯿﺪﻩ ﺩﻭﺭ ﺗﻦ ِ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ.. ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻗﺎﺭ ﻗﺎﺭ ِ ﮐﻼ‌ﻍ ﻫﺎ...